Ο μικρός Ιάκωβος

 "Ο μικρός Ιάκωβος που ήθελε να γίνει ναυτικός "με την βάρκα του την Αργυρώ,

στα νερά της Σαντορίνης, 

είναι ένα υπέροχο ποίημα της ταλαντουχας Irini Fousteri που της ζητήθηκε να γράψει από τους γονείς του μικρού Ιακώβου, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για την βάπτιση του  ως βιβλιαράκι - μπομπονιέρα!!!

Εγω είχα τη χαρά να το εικονογράφησω :) 

ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ . Κωστής Παλαμάς/εικονογραφηση

 

Μια πίκρα

Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τα ’ζησα κοντά στ’ ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

5 Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει, και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα των πρώτω μου χρόνω κοντά στ’ ακρογιάλι,

στενάζεις, καρδιά μου, το ίδιο αναστένασμα: 10 Να ζούσα και πάλι στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν’ η μοίρα μου, μια μένα είν’ η χάρη μου, δε γνώρισα κι άλλη: 15 Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και νά! μες στον ύπνο μου την έφερε τ’ όνειρο κοντά μου και πάλι τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, 20 τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε, μια πίκρα μεγάλη, και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

25 Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου και ποιά ανεμοζάλη, που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες, πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ’ ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ αξήγητη, 30 μια πίκρα μεγάλη, η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες στον παράδεισο των πρώτω μας χρόνω κοντά στ’ ακρογιάλι.

Το Δικό μου '΄΄ ευ ζην΄'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Έκανα μια γούβα

Έκανα μια γούβα στη γη

Κι έκλαψα μέσα σε αυτή έκλαψα μπρούμυτα

 Ώσπου ο θρήνος έφτασε ως το βάθος 

Ώσπου το κάθε τι πνίγηκε,

Ώσπου ανάβλυσε από τα βάθη

Ένας θαλλός που κανείς δεν είχε πριν αγγίξει

Οράσιο Καστίγιο 

Χλωμοτιανα

 Την Παρασκευή οταν βρεχει το πρωί,θα βρεχει ολη μερα.

Ελεγαν οι παλιοί

στο χωριό μου..

Νέα εικονογράφηση για το νέο μουσικό άλμπουμ του αγαπημένου Λευτέρη Κορδη. . "7 aquarelles " ο τίτλος του.

 

Το καμπιέλο.

Η έκθεση «Καμπιέλο» της Σπυριδούλας Ζάχου είναι μια βόλτα στα στενά σοκάκια της παλαιότερης συνοικίας της Κέρκυρας, μια χρωματιστή βόλτα κάτω από τα πενταόροφα κτίρια του 16ου αιώνα, μέσα στα πλακόστρωτα και τους θόλους βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής. Αφορμή για τη βόλτα αυτή στάθηκε μια πραγματική βόλτα - δέκα χρόνια περίπου παλαιότερα, το 2010 - του αδερφού της, Χρήστου Ζάχου, ο οποίος και συνέθεσε περπατώντας εικόνες της μεγάλης αυτής γειτονιάς, στη μορφή πεζού ποιήματος. Η Σπυριδούλα με έναυσμα τους στίχους, άφησε τη φαντασία της να ξαναγυρίσει στα δρομάκια, στις πλατείες και τις αυλές, και αφού διάλεξε τις πιο γοητευτικές εικόνες, μας τις επέστρεψε στον πραγματικό κόσμο, σε μια σειρά από έγχρωμους καμβάδες.

 

Καμπιέλο

(Το Καμπιέλο είναι η παλαιότερη συνοικία της πόλης της Κέρκυρας)

Πανύψηλοι τοίχοι, πατζούρια όμορφα σκουριασμενα ήρεμα,
ο σωρός σκουπίδια ένα μπόι,
ένα κάρο κλειδωμένο αιώνες

Ένα παράθυρο χτυπάει ψηλά στο ετοιμόρροπο χτίριο,
κουρέλια κρεμασμένα - κι όμως είναι για στέγνωμα
στην πλατεία παντού αμάξια,
μια εκκλησιά με το φως έξω αναμμένο

Πλατεία Ταξιαρχών και μια κόκκινη κορδελίτσα ν΄ανεμίζει.
2η πάροδος Τιμοξένους (ποιος να ‘ταν άραγε ο Τιμοξένης)
πανέμορφες αυλές, λουλούδια, καρέκλες,
κάγκελα φυλακής στα παράθυρα

Στο καφενείο μέσα κλεισμένοι βλέπουν μπάλα στο «Πλάσμα».
«ΧΡΩΜΑΤΑ, ηλεκτρικά / υδραυλικα» και δίπλα το ακριβό εστιατόριο
με ακόμα πιο ακριβές απόψεις για την ομορφιά
απίστευτο που το μαγαζί με τα υδραυλικά είναι πιο όμορφο

Πλησιάζω σιγά στην πλατεία που πέρσι έμενε ο Θωμάς,
και πρόπερσι, φέτος στο Βερολίνο,
πριν πέντε χρόνια εδώ ο Πασχάλης

Σε μια παλιά πόρτα το σκαλιστό πρόσωπο ενός Αιγύπτιου
κοιτάει πέρα, -τι παράξενα χαριτωμένη ιδέα
από το στενό τοίχο ακούγονται αλβανικά,
η γειτονιά άλλαξε στάτους
η βυζαντινή εικόνα ενός αγίου δε με κάνει να νιώσω καλύτερα

Σε μια μικρή πλατεία ένα στρογγυλό τραπεζάκι,
θες δε θες θα σου αρέσει ο απογευματινός καφές
θα ξεχάσεις για λίγο τα πάντα στην παλιοκαρέκλα σου

Περνάω τώρα κοντά από το σπίτι που μένει φέτος η Ιωάννα,
τι σπάνια κοπελιά
όμορφο κτίριο με παλιές ξύλινες πόρτες,
κοιμήθηκα ένα βράδυ πριν καιρό εδώ

Σ’ ένα στενό δίπλα ένας γέρος κοιτάζει όρθιος κι ακίνητος
τις πλάκες του δρόμου, το τίποτα,
τον ξαφνιάζω και βιαστικά φεύγει

Ένα κορίτσι με ασπροκόκκινη στολή
μαζεύει έξω από το σούπερ μάρκετ τη συγκομιδή της ημέρας,
έναν ατέλειωτο σωρό από σκουπίδια και χαρτόκουτα,
δίπλα της τύποι φωνάζουν.

Παιδιά που παίζουν μπάλα
ένα μικρό παντοπωλείο, μανταρίνια στα καφάσια,
κι άλλα σκουπίδια παραδίπλα

Σε αρχαίο μπαρ του λιμανιού, κλειστό τώρα σφαλιχτά,
η σκουριασμένη ταμπέλα καλεί:
«ΟΙΝΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΙΘΑΚΗΣ ΚΑΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ»
και χαμηλά τα τουριστικά, η αισθητική του εμπορίου
μαζική παραγωγή πραγμάτων μοναδικών

Παιδάκια παίζουν κρυφτό στην πλατεία Λεμονιάς
τα άσπρα μάρμαρα πριν δυο χρόνια σαν να την ξεψύχησαν
οι μικρές λεμονιές μεγαλώνουν κι αυτές αργά
η μπογιά η δική μου στα σκαλιά πριν από τέσσερα χρόνια
ακόμα αντέχει

Κι άλλα βήματα προς την πλατεία, έξω από τα στενά,
ακολουθώντας κάποιο τυχαίο νήμα

Κι όλες τούτες οι λέξεις σκόρπιες και κομμένες
από ηχογραφήσεις στο κινητό
σε μια βόλτα στο Καμπιέλο της Κέρκυρας
το Πάσχα του 2010.

http://torpila.blogspot.com/2010/11/blog-post.html