Είμαι μια σοκολάτα
Δεν ξέρω τι είμαι,αλλά ξέρω πως με λένε έτσι γιατί οι ανθρωποι που
έρχονται στο περίπτερο , λένε στον κύριο Γιάννη ‘’Δώσε μου μια σοκολάτα’’
,παίρνουν μια από τις φίλες μου και φευγουν.Δεν ξέρω τι γίνεται μετά.Ο πιο
παλιός εδώ μέσα ,ένας αναπτήρας όταν τον ρωτάω τι γίνεται μετά μου λέει
‘’καλύτερα που δεν ξέρεις’’ και αλλάζει συζήτηση.
Είναι παράξενο αυτό γιατι σε όλα εχει μια απάντηση να μου
δώσει.Ακόμη και όταν ο κύριος Γιάννης παίρνει μια από τις φίλες μου, βγαίνει
από το περίπτερο και δεν βλέπω τι κάνει.
Η αλήθεια είναι πως από δω που είμαι δεν βλέπω και
πολλά.Συνήθως τους ανθρώπους τους βλέπω μισούς, εκτός αν έρχονται από απέναντι
, τότε τους βλέπω καλύτερα.Τους ζηλεύω λίγο τους ανθρώπους.Έχουν πόδια και
περπατάνε, χέρια που πιάνουνε,θαθελα νάχω χέρια.
Όμως οι άνθρωποι δεν είναι χαρούμενοι.Τους ακούω που όλο
παραπονιούνται.‘’Άστα Γιάννη ,με πονάει η μέση μου’’ ή ‘’Που θα πάει αυτή η
κατάσταση,δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτά’’.
Ξέρω τι είναι τα λεφτά.Είναι αυτά που δίνουνε οι άνθρωποι στον
κύριο Γιάννη για να τους δώσει τους φίλους μου.Παράξενα πλάσματα οι
ανθρωποι.Γκρινιάζουν όταν βρέχει και γκρινιάζουν όταν έχει ζέστη.Μόνο τα παιδιά
γελάνε.Μ’αρέσουν τα παιδιά.Είναι πάντα χαρούμενα και όλο κάτι θέλουνε.
’Μαμά θέλω μπισκότα’’.’’Παπού ,θέλω Μίκυ Μάους’’Ενώ οι
μεγάλοι είναι σαν να μην θέλουνε τίποτα πια ,αφού μόνο ζητάνε.
‘’Γιάννη δώσε μια εφημερίδα και τσιγάρα και
εισητήρια’’Φαίνεται πως ‘όταν μεγαλώνεις παύεις να θέλεις,μόνο ζητάς.
Θα μου άρεσε να είμαι άνθρωπος.Να κρατάω κάποιον από το
χέρι,να τον φιλάω ή να τον αγκαλιάζω.
Μια
φορά είδα έναν που με τα χέρια του πονούσε μια γυναίκα.Κι ενώ αυτή έκλαιγε και
του φώναζε να μην τη χτυπάει,αυτός δε σταματούσε.Μα γιατί να το κάνει αυτό;Εγώ
αν είχα χέρια μόνο θα χάιδευα. Μου αρέσουν τα χάδια.Καμιά φορά ο κύριος Γιάννης
μας χαϊδεύει.Παίρνει όλα τα πράγματα που ύπαρχουν μέσα στο Περίπτερο και τα
χαϊδεύει μ'ένα πανί.Είναι πολύ ωραία.
Έχω πολλύς φίλους εδώ μέσα.Πιο πολύ κάνω παρέα με τις τσίχλες που είναι κοντά
μου.Ούτε αυτές ξέρουν σε τι χρειάζονται,αλλά δεν μας νοιάζει.Δεν κάνω παρέα με
τους χυμούς και τα παγωτά,γιατί αυτά είναι έξω από το περίπτερο.Δεν τα βλέπω
και πολύ συχνά.Νόμιζα πως είναι ακατάδεκτα,αλλά ο φίλος μου ο αναπτήρας μου
είπε πως πρέπει να βρίσκονται σε ειδικό χώρο για να μη χαλάνε.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.Μήπως εκείνος ο άνθρωπος που πονούσε τη γυναίκα,ήταν
χαλασμένος;
Τα χαλασμένα παγωτά,λέει ο αναπτήρας,τα πετάνε στα σκουπίδια.
Ξέρω τι είναι τα σκουπίδια.Έχει έναν κάδο απέναντι από το περίπτερο και βλέπω
τους ανθρώπους να ρίχνουν μέσα σακούλες.Μ'αρέσει αυτό.Φαίνεται πως και τα
σκουπίδια θα κάνουν παρέα,γιατί τα βράδια έρχεται ένα μεγάλο φορτηγό και τα
παίρνει.Δεν ξέρω τι γίνεται μετά,αλλά φαντάζομαι πως θα μαζεύονται όλα μαζί να
παίξουν.
Εμείς εδώ δεν μπορούμε να παίξουμε και πολλά παιχνίδια.Το αγαπημένο μας είναι
να μαντεύουμε τι θα ζητήσει ο καθένας από τον κύριο Γιάννη.Όχι τους
συνηθισμένους,αυτούς που ξέρουμε τι θα πάρουν,αυτό θα ήταν ζαβολιά.Τους
άλλουςμ,ους περαστικούς.Είμαι καλή σ'αυτό το παιχνίδι.Μερικές φορές μπορώ να
προβλέψω ακόμα και τη μάρκα των τσιγάρων κάποιου.
Έχω δει τι κάνουν οι άνθρωποι με τα τσιγάρα και δεν μ'αρέσει,αλλά το
συνήθισα,γιατί και τα τσιγάρα είναι κακά.Την ώρα που τα παίρνει κάποιος μας
λένε "Να,δείτε τώρα τι θα του κάνω.Θα τον σκοτώσω."Και πρέπει να'ναι
αλήθεια,γιατί οι άνθρωποι που καπνίζουν,όλο βήχουν και δεν δείχνουν χαρούμενοι.
Καλύτερα που είμαι σοκολάτα.Τις φίλες μου τις παίρνουν γελαστοί άνθρωποι ή
παιδάκια.Θα περνάνε καλά μαζί τους.
Είμαι πολύ καιρό εδώ και θέλω πια να με πάρει και μένα κάποιος.Θα μου λείψουν
βέβαια οι φίλοι μου,αλλά θα κάνω καινούριους,μ'αρέσει να κάνω καινούριους
φίλους.Αλλά όταν ο κύριος Γιάννης με χαϊδεύει,με βάζει κάτω κάτω κι έτσι έχω
μείνει πολύ καιρό εδώ.
Ωπ,αρχίζει το παιχνίδι.Ένα παιδάκι που το κρατάει αγκαλιά η μαμά του.
Τι θα πάρει;Αρχίζουν τα στοιχήματα,αλλά είναι σιγουράκι.Μπισκ΄τα,τσίχλες ή
σοκολάτα.Λέω "σοκολάτα"γιατί θα μου άρεσε να είμαι φίλη με αυτό το
παιδάκι.
"Διάλεξε Αννούλα,τι θέλεις" τη ρωτάει η μαμά της.
"Διάλεξε εμένα,διάλεξε εμένα" ,φωνάζουμε όλοι και να η μικρή απλώνει
το χέρι της κι από όλους διαλέγει εμένα.
Δεν με νοιάζει που δεν θα ξαναδώ τους φίλους μου,άλλωστε η Αννούλα
μπορεί να με φέρνει μαζί της και να τους ξαναδώ.Μα γιατί ο φίλος μου ο
αναπτήρας δεν με κοιτάζει;Δεν με νοιάζει είμαι πολύ χαρούμενη.Το χέρι της
Αννούλας είναι τρυφερό.Ανυπομονώ να παίξουμε,αλλά η μαμά της της λέει να
περιμένει μέχρι να πάμε σπίτι.Πρώτη φορά που θα δω σπίτι από μέσα.Μόνο
μπαλκόνια έχω δει.
Ωραία είναι τα σπίτια.Όλα μου φαίνονται καινούρια.Όλα μου φαίνονται
αστεία.Τόσος πολύς χώρος για 3-4 ανθρώπους μόνο;Εμείς πως χωρούσαμε μέσα στο
περίπτερο.Και τόσα πράγματα.Όλα καινούρια για μένα.
Έλα Αννούλα να παίξουμε.
Τώρα η Αννούλα με κοιτάζει και κοιτάζει και τη μαμά της.Ανυπομονώ.
Η Αννούλα είναι καλό κοριτσάκι.Ανοίγει προσεκτικά το χαρτί μου και με
πιάνει στο στρουμπουλό της χεράκι.Ωραίο που είναι το χάδι της.Είμαι τόσο
ευτυχισμένη.
Με φέρνει κοντά στο στόμα της,να με φιλήσει,επιτέλους κάποιος θα με φιλήσει.
Μα τι κάνει; Όχι Αννούλα έτσι,με πονάς.Αννούλα με δαγκώνεις και με πονάς.
Σταμάτα Αννούλα,δε μ'αρέσει αυτό το παιχνίδι,σταμάτα σου λέω,μη με δαγκώνεις.
Οι άνθρωποι λοιπόν δεν έχουν το στόμα τους για να φιλάνε;
Όλοι οι άνθρωποι είναι χαλασμένοι;
Εγώ,αν είχα στόμα,μόνο θα φιλούσα.Αν είχα χέρια,μόνο θα χάιδευα.Κι όλο θα
γελούσα.Αλλά δεν έχω τίποτα.
Γιατί είμαι μια σοκολάτα.
Το κείμενο ''Είμαι μια σοκολάτα'' έχει γραφτεί απο την συγγραφέα Λέττη Κοιλάκου.
Βιβλία της ίδιας είναι τα εξής:
'' Αγαπούλα Μ'ακούς; '' και '' Α-όπως ηδονή '' που κυκλοφορούν απο τις εκδόσεις Δανιά.
