Σ'ενα κόσμο που γερνάει, εγώ μπορώ να μιλάω μόνο για νεότητα
Σ'ενα κόσμο που αφήνεται, εγώ σφίγγω περισσότερο τα χείλη μου.
Σ'ενα κόσμο που δε νοιάζεται εγώ συνεχίζω να διαβάζω παλιά βιβλία.
Σ'ενα κόσμο όπου η εργασία είναι το παν, εγώ επιτρέπω στο χρόνο να με σκεπάσει με τη δροσερή σκιά του.
Σ'ενα τέτοιο κόσμο, στον επόμενο ,ίσως να μπορέσει πια κάθε παιδί να παίξει ξένοιαστα ματώνοντας κόκκινα τα γόνατά του.
το ποιήμα γράφτηκε το 2006 ,απο τον χ.ζ. (Χρήστο Ζάχο)
περισσότερο υλικό ποιημάτων του βρίσκεται εδώ :http://torpila.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment