Γροβάλα

Η περίφραξη στο χωράφι μας είναι σκληρή,κουρέλια ανεμίζουν στο συρματόπλεγμα.Τα χορτάρια έχουν φουσκώσει και η βροχή λιμνάζει τον τόπο.

Στις τέσσερις γωνίες του οι πατημασιές στη λάσπη αφθονούν.
Είναι μεγάλα, ανάγλυφα ίχνη που έχουν ιδιοποιηθεί μιαν υπόσταση. Υπέρχουν. Αναπνέουν. Κοιμούνται.

Το χωράφι μας το βρέχει το γλυκό κύμα.
(Ναι, το ίδιο κύμα που άλλες φορές μας φωνάζει). Παρ' όλα αυτά τη γλύκα του δεν τη νιώθεις συχνά.Μόνο όταν η γεύση στο στόμα σου έχει βαρεθεί να πικρίζει απο τα αγριόχορτα, όταν έχεις πια κουραστεί απο τη ρουτίνα της νόμιμης βοσκής και καταφέρεις επιτέλους να λύσεις το σκοινί απ' το πόδι σου πέφτοντας πάνω στα κηπευτικά του αφέντη και
του καταστρέψεις τη σοδειά.

Η μοναξιά εδώ  είναι ένα οικείο , ασφαλές συναίσθημα.Οι ζωντανοί συχνά αλλάζουν το δρόμο τους αποφεύγοντας την πρασινάδα αυτού του τόπου καθώς πάνε προς το Τάγιο.Οι λούφες έτσι, επωφελούνται .Το νερό στις λούμπες είναι κρύο και λασπωμένο.
Φτάνει για όλους.


Το βράδυ η υγρασία μπορεί να σε τρυπήσει ως το κόκκαλο αν κατα τύχη ξεσκεπαστείς.Σε μια τέτοια περίπτωση , το τρίχωμα ( ή το φτέρωμα )αποδεικνύεται τουλάχιστον ευεργετικό και σε κάνει να ξεχνάς το μπελά της καθημερινής πολύωρης κόμμωσης που για χάρη της θυσίασες το μεσημεριανό ύπνο.
 Τα άσχημα όνειρα όμως ,δέν πρέπει να σε απασχολούν.Ο κακός ύπνος ή το συγγενικό ροχάλισμα, δεν πρέπει να σ'απασχολούν.Πάει καιρός που έχουν εγκαταλείψει αυτήν την υποτιθέμενα ανιαρή και χωρίς συγκινήσεις γι 'αυτά γη.

Η πραγματική όμως ευλογία αυτού του χωραφιού είναι οι μέρες , όταν ο ήλιος και οι λάσπες δίνουν στις καθημερινές τους προστριβές ένα υψηλότερο περιεχόμενο -άλλη μια αφορμή για στοχασμό στις καλαμιές γύρω.


Ζώντας έτσι σε αυτόν τον τόπο , οι ζωές αποκτούν μιαν άλλη υφή, οι φιγούρες αρχίζουν να μοιάζουν η μια στην άλλη , τα όνειρα συγκλίνουν , τα μονοπάτια γίνονται όλο και πιο αφηρημένα.

Γιατί να ελπίσεις κάτι διαφορετικό;

''Ετσι για μένα θα περνάει ο καιρός '' λέει ο ποιητής, κι αυτός ο στίχος ταιριάζει μάλλον περισσότερο στη δική μας περίπτωση απ' ότι στη δική του.
Η μέρα θα διαδέχεται τη νύχτα , η βροχή τη βροχή ,τα αστέρια το ηλιοβασίλεμα.

Έτσι.

Είθε το νερό να βρίσκει πάντα το δρόμο προς το χωράφι μας και το φρέσκο χορτάρι να μη λείψει ποτέ απ 'το στομάχι μας.

το ποιήμα γράφτηκε το Δεκέμβρη του 2003 ,απο τον χ.ζ. (Χρήστο Ζάχο)

περισσότερο υλικό ποιημάτων του βρίσκεται εδώ :http://torpila.blogspot.com/