ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ

Καμιά φορά η ζωή ειναι ωραία . Και δίκαιη .
Σε λιγότερο απο 15 χρόνια έχω σχεδόν ότι ονειρευεται κάθε άνθρωπος.
Λόγω της αποφασιστικότητας και εξυπνάδας μου βέβαια - αλλά όπως και να 'χει δεν έκανα ποτέ το ακραίο.

Πόσοι σαν κι εμένα υπάρχουν στη χώρα;
Σαράντα ; Πενήντα ; δεν το πιστεύω.
Όπου πάω με ξέρουν όλοι.
Με γλείφουν και με παρακαλούν όλοι, και το ξέρω και το ξέρουν.
Και μου αρέσει. Γιατί κι αυτοί πολύ θα ήθελαν. Πολύ θα έλπιζαν.
Πολύ θα ευχόταν να είναι σαν και εμένα.

Κοίτα τους , καμιά φορά τους βλέπω και με πιάνει οίκτος.
Δουλεύουν σαν σκυλιά οι περισσότεροι, για ψίχουλα.
Μου 'ρχεται να τους δώσω τα ρούχα μου ή το ρολόι μου , 
ή να αδειάσω μπροστά τους ότι υπάρχει στο πορτοφόλι μου.
'Ομως δε χρειάζεται, τέτοιοι άνθρωποι σε μισούνε.
Θα χαίρονταν πολύ στην καταστροφή σου, θα σε πάταγαν 
στο πρώτο σου λάθος.
Είναι παλιά αλήθεια :

Ψηλά ,είσαι και πρέπει να είσαι μόνος.

Έλα δω , κάθισε λίγο πιο κοντά.
Βλέπεις τα πετραδάκια; Αληθινά διαμάντια είναι.
Τα παράγγειλα κατευθείαν απ' το Λονδίνο, μόνο για σένα.
Φόρα τα, είναι δικά σου. Σε ομορφαίνουν πολύ
με το κόκκινο φόρεμα.



Τώρα θέλω να σε δω μόνο με αυτά.















το ποιήμα γράφτηκε απο τον χ.ζ. (Χρήστο Ζάχο)

περισσότερο υλικό ποιημάτων του βρίσκεται εδώ :http://torpila.blogspot.com/